آبله میمون چیست؟

نگرانی ها در رابطه با شیوع آبله میمون

بیماری آبله میمون یک نوع بیماری بسیار نادر بوده که به علت ابتلا به ویروس آبله میمون ایجاد می گردد. منبع اصلی و طبیعی این نوع ویروس آبله تاکنون مشخص نشده است اما تصور می شود جوندگان و میمون ها می توانند ناقل این بیماری و باعث ابتلای انسان ها به این بیماری باشند. این عفونت ویروسی اولین بار در سال 1958، هنگامی که دو شیوع بیماری شبیه آبله در مناطقی که میمون ها برای تحقیقات نگهداری می شدند، کشف شد. از این رو نام آن را آبله میمون نامگذاری کردند. اولین مورد انسانی ابتلا به عفونت ویروس آبله میمون در سال 1970 در کشور کنگو به ثبت رسیده است. با وجود اینکه امروزه در بسیاری دیگر از کشورها از جمله کشورهای آفریقای مرکزی و غربی نیز این نوع ویروس آبله مشاهده شده است، همچنان بیشترین تعداد مبتلایان متعلق به کشور کنگو می باشد. 

باید توجه داشته باشید که امروزه به دلیل مسافرت های بین المللی افراد از کشورهای مختلف و یا وارد کردن حیوانات از آفریقا، این عفونت ویروسی مختص آفریقا نبوده و در کشورهایی از جمله انگلستان و آمریکا نیز مشاهده شده است. ویروس آبله میمون از جنس اورتوپاکس ویروس (Orthopoxvirus) از خانواده Poxviridae است. جنس Orthopoxvirus همچنین شامل ویروس واریولا (که باعث آبله می شود)، ویروس واکسینیا (مورد استفاده در واکسن آبله) و ویروس آبله گاوی می باشد.

علائم بیماران مبتلا به آبله میمون

اگر فردی در معرض آلودگی و ابتلا به این ویروس قرار گرفته باشد، اولین علائم بیماری را حدود 5 تا 21 روز بعد از ابتلا در خود مشاهده خواهد کرد که در اینجا به معرفی برخی از علائم می پردازیم. این علائم پس از چند هفته از بین می روند. 

• احساس سردرد و خستگی؛

• کمردرد؛

• دردهای عضلانی؛

• ورم کردن غدد؛

• داشتن تب بالا؛

• احساس سرما و لرز؛

• مشاهده تاول های پوستی.

در خصوص علائم پوستی مبتلایان به آبله میمون باید ذکر شود که این تاول ها اغلب از ناحیه صورت فرد شروع شده و بعد از مدتی در دیگر نواحی نیز مشاهده می گردند. گاهی اوقات این بیماری به دلیل شباهت علائم آن با علائم بیماری آبله مرغان اشتباه تشخیص داده می شود. این تاول ها در ابتدا به شکل یکسری لک های برجسته ظاهر شده و بعد داخل آنها از مایع پر خواهد شد. 

راه های انتقال میمون آبله میمون 

در تحقیقات مختلفی که در مبتلایان به آبله میمون انجام شده است، نشان داده شده که این عفونت ویروسی از جوندگانی مانند موش و سنجاب و همچنین میمون ها که در آفریقا وجود دارند، میتواند به انسان منتقل شود. روش های مختلف انتقال ویروس از حیوان به انسان عبارتند از:

• دست زدن به تاول ها، مایعات بدن، لکه ها و یا خون حیوانات ناقل ویروس آبله میمون؛

• گاز گرفتگی توسط حیوان آلوده به ویروس؛

• مصرف گوشت آلوده به ویروس.

باید توجه داشته باشید که انتقال ویروس آبله میمون از انسان به انسان راحت نیست و میزان شیوع آن از این طریق کم است. اما روش هایی وجود دارند که احتمالا از راه های انتقال آبله میمون در میان انسان ها به شمار آیند که عبارتند از:

• لمس کردن تاول های مبتلایان به آبله میمون؛

• عطسه یا سرفه فرد مبتلا؛

• تماس با لباس یا ملحفه فرد مبتلا. 

با وجود اینکه ابتلا به این ویروس آبله میمون احتمال بسیار کمی دارد اما با رعایت برخی نکات می توان شانس ابتلا به آن را به شدت کاهش داد که شامل موارد زیر است:

• تنها غذاهایی را مصرف کنید که گوشت آن ها به خوبی پخته باشد؛

• دست های خود را با آب و صابون شسته و یا با الکل ضد عفونی نمائید؛

• به حیوان وحشی یا مرده نزدیک نشوید و به هیچ عنوان آن ها را لمس نکنید؛

• از مصرف گوشت حیوانات وحشی خودداری نمائید؛

• به حیواناتی که بیمار هستند نزدیک نشوید؛

• از به اشتراک گذاری ملحفه یا حوله و یا نزدیک شدن به افرادی که ظاهر بیماری دارند خودداری کنید.

تشخیص بیماری آبله میمونی

از آنجایی که ویژگی های بالینی آبله میمون شباهت زیادی به آبله دارد، تشخیص بالینی یک عفونت از دیگری را دشوار می کند مگر اینکه آزمایش های تشخیصی خاصی انجام شود. همچنین نگرانی هایی وجود دارد که در شرایط فعلی واکسیناسیون محدود آبله، آبله میمونی می تواند به یک پاتوژن انسانی کارآمدتر تبدیل شود. در انسان علائم آبله میمونی مشابه علائم آبله اما خفیف تر از آن است. آبله میمون با تب، سردرد، دردهای عضلانی و خستگی شروع می شود. تفاوت اصلی بین علائم آبله و آبله میمون در این است که آبله میمونی باعث تورم غدد لنفاوی (لنفادنوپاتی) می شود، در حالی که آبله اینطور نیست. تشخیص افتراقی بالینی که باید در نظر گرفته شود شامل سایر بیماری ‌های راش مانند آبله مرغان، سرخک، عفونت‌ های پوستی باکتریایی، گال، سیفلیس و آلرژی‌ های مرتبط با دارو است. لنفوآدنوپاتی در مرحله پرودرومال بیماری می تواند یک ویژگی بالینی برای تشخیص آبله میمون از آبله مرغان یا سایر بیماری ها باشد.

واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) با توجه به دقت و حساسیت آن، بهترین آزمایش آزمایشگاهی است. برای این منظور، نمونه ‌های تشخیصی بهینه برای آبله میمون از ضایعات پوستی یا مایع حاصل از وزیکول‌ ها و چرکدانه (پوسچول ‌ها) و پوسته ‌های خشک است. نمونه های برداشته شده از ضایعه باید در یک لوله خشک و استریل (بدون محیط انتقال ویروس) و سرد نگهداری شوند.

راه های درمان مبتلایان به آبله میمون

تا به امروز روش درمانی خاصی برای درمان این عفونت ویروسی یافت نشده است اما با استفاده از برخی واکسن ها از جمله واکسن آبله، سیدوفوویر، ST-246 و گلوبولین ایمنی واکسینیا (VIG) می توان میزان شیوع آن را کنترل کرد. بیماری آبله میمونی به طور معمول بیماری خفیفی است که پس از مدتی بهبود پیدا می کند. در تحقیقات مختلف نشان داده شده است که افرادی که در کودکی واکسن آبله را دریافت کرده اند در صورت ابتلا به این بیماری، فرم بسیار ملایمی را تجربه خواهند کرد.